Bergen, woestijnen ...wat wil je nog meer

Hi!

Het lijkt echt een hele tijd geleden dat we het laatste berichtje hebben geschreven. We zijn inmiddels 2 landen verder en zitten in Bolivia. Maar laten we bij het begin beginnen. Vanuit San Ignacio hebben we de bus genomen naar Salta. Dit was de langste busreis tot nu toe (20 uur) en helaas ook de slechtste, (normaal gesproken zijn de bussen echt heel luxe: lekker zitten/liggen en een goede service) en dan duurt 20 uur erg lang! Daar kwam bij dat we ons allebei niet goed voelden en ik (Maarten) zieker werd toen we aankwamen: 39,5 graden koorts. Dachten even aan dengue, maar na 1 dag bedrust was echter alles weer goed. Beetje moe nog, maar wel weer in staat om rustig wat te doen. Daarna werd Nienke echter weer wat slechter...veel moe en constante hoofdpijn. In Salta uiteindelijk 4 nachten gebleven en eigenlijk niet heel veel gedaan. Wel een leuk stadje om weinig te doen, dus dat was wel weer erg fijn! Daarna met de bus naar Cafayate, een dorpje midden tussen de bergen. Schitterende uitzichten vanuit de bus. Cafayate is ook een heel erg leuk plaatsje en het 2^e wijn producerende gebied van Argentinie. Dit in combinatie met een heel leuk hostel en genoeg reden om ook hier wat langer (4 nachten) te blijven.  Fietsen gehuurd en wijnboederijen bezocht en wijn geproefd, een excursie door de bergen gedaan en gebbqd en naar de kroeg gegaan met het hele hostel, erg leuk allemaal! Na Cafayate via Salta weer naar Chili en wel naar San Pedro de Atacama. Een echt toeristenstadje midden in de Atacama woestijn, de droogste woestijn ter wereld! De busreis hierheen was schitterend en leidde ons over he hoogste punt tot nu toe in onze reis (en in ons leven), een pas van 4800 meter. Het is gek wat de hoogte met je doet. Je voelt je constant een beetje licht in je hoofd en bent ontzettend snel moe. Ook hebben we allebei wat last van hoofdpijn, maar gelukkig niets ernstigs. We hebben hier de mooiste sterrenhemel ooit gezien en zijn ’s ochtends om 3.30 uur opgestaan om een zonsopgang bij geisers te bekijken. Verder fietsen gehuurd om een nationaal park in de omgeving te bekijken. Mijn fiets liep iets aan, dus ik dacht dat er kleine slag in het wiel zat, maar toen het steeds erger werd toch maar even gestopt om te kijken. Bleek dat de buitenband kapot was en de binnenband eruit kwam en tegen de remmen aanliep. Aangezien we bijna 1 uur op weg waren en op 5 minuten van de ingang van het park besloten door te fietsen en op 10 meter voor de ingang ging de band lek. De fietsen aan de kant gezet en een touroperator aangehouden en gevraagd of we misschien mee konden. Was gelukkig geen probleem en (gratis) een hele leuke tour gehad met als einde een hele mooie zonsondergang. Op de terugweg de fietsen in de auto geladen (wat een aardige klim terug scheelde) en geld terug gehad van de fietsverhuurder. Een geluk bij een ongeluk...

Op maandag zijn met een georganiseerde tour vertrokken naar Uyuni. Dit is een 3 daagse trip met jeeps dwars door de woestijn en zoutvlaktes om uiteindelijk in Bolvia uit te komen. Echt een fantastische reis. Hele leuke groep (wij zaten in auto met 4 Engelsen en constant goede muziek in de jeep), hele mooie diverse landschappen gezien en geslapen midden in de woestijn waar de temperatuur daalt toch min 10 (waar geen enkele isolatie of verwarming is). Kortom, een ongeloofijke ervaring en een hoogtepuntje (letterlijk en figuurlijk) van de reis. De foto’s spreken voor zich volgens mij.

In Uyuni is helemaal niets te doen dus ’s avonds de bus naar Potosi genomen. Gelijk op een mooie manier het verschil ervaren tussen Bolivia en de rest van de reis tot nu toe. Een reis van 6 uur in een klein busje (zonder wc) over onverharde wegen is best lang... Potosi is de hoogste stad ter wereld (4100 meter) en bekend door de (zilver)mijnen. Van 1600 tot 1800 is dit een van de grootste steden ter wereld geweest en is er zoveel zilver ontdekt dat het een groot deel van de wereldeconomie bepaald. De mijnen zijn nog steeds actief en wij zijn natuurlijk even gaan kijken hoe het daar aan toegaat. Gewapend met helm met licht zijn we eerst dynamiet en cadeautjes (cola en cocabladeren) voor de mijnwerkers gaan kopen en vervolgens de mijn in geweest. Na 400 meter bukken en lopen was het moment gekomen om een stuk te kruipen en dit was tevens het moment dat Nienke het wel mooi geweest vond. Ik ben uiteindelijk een meter of 40 diep geweest en gezien in welke omstandigheden die mensen werken.  Echt bizar. Ze worden gemiddeld niet ouder dan 50 jaar en sterven aan zwarte longen of andere ziektes. Maar het loon is met 150 euro per maand een stuk hoger dan gemiddeld in Bolivia. Maar voor ons is het eens maar nooit meer... We zijn nu net aangekomen in Sucre, een oud koloniaal stadje en de eerste indruk is top!

Tot snel!

X